Aangekomen in Suriname

Dag lieve allemaal,

Yeah daar is dan eindelijk onze eerste update vanuit Suriname! :)

Zaterdag 12/9
Het was voor ons even stressen op Schiphol of we Suriname mochten binnen komen maar het is uiteindelijk gelukt.
We hadden een visum aangevraagd en met dit visum mogen we langer dan 90 dagen in Suriname verblijven. Ondanks dat we redelijk op tijd waren met documenten aanvragen (moet zeker 3 maanden van te voren; ze zijn niet als Nederlanders ‘wat-vandaag-kan-gaat-vandaag-gebeuren-cultuur’ is het ons niet gelukt om dit visum te krijgen. Op Schiphol zou een loket staan en daar zouden we nog een toeristenkaart kunnen halen zodat we in ieder geval stage zouden kunnen lopen. Helaas kregen wij deze toeristenkaart niet op Schiphol omdat we stage zouden lopen en dat mag blijkbaar niet met een toeristenkaart. Aangezien onze lieve familie mee waren konden we het niet maken om niet op het vliegtuig op te stappen.. (En na een geweldige suprise afscheidsparty van mijn (Febe) lieve vrienden en familie – hier nog echt enorm bedankt ervoor allemaal..)
..dus met spanningen gingen we toch maar het vliegtuig in.
Aangekomen in Suriname stond er nog een loket om een toeristenkaart te kopen. Wij stonden voor de deur maar werden al naar binnen geroepen dat we op de stoelen konden zitten omdat hij even met ons wilde praten… oeps..
Voor deze ene keer maar het was een uitzondering toch gekregen (en je wil niet weten hoe opgelucht wij waren..)

Met de taxi van vliegveld Zanderij naar Paramaribo gereden waar 3 andere stagiaires van school verblijven. Hier hebben wij 2 nachten gelogeerd. Paramaribo gelijk goed verkend: met ‘even’ naar de Supermarkt wat uiteindelijk 2 uur duurde omdat we verdwaald waren..

Maandag 21/9
Samen met Sergio (onze stagebegeleider die voor een vergadering naar Paramaribo moest) vertrokken we op maandag naar (Nieuw-) Nickerie. De reis duurde 3,5 uur maar was echt de moeite waard. Wat een mooie omgeving, in die 3,5 uur zoveel verschillende landschappen gezien.
We kwamen aan bij een huis waar we eerst 10 dagen zouden verblijven en daarna zouden we naar een andere verblijf verhuizen. Het was een groot huis, zag er erg mooi uit van buiten. Van binnen was het een grote open ruimte wat leek op een schuur en hadden geen wifi of airco (wat beide wel erg noodzakelijk aangezien we ook schoolopdrachten moeten maken).
Na overleg bleek dat dit het huis was waar we al die 3 maanden zouden verblijven. Verkeerde communicatie dus.. Ondertussen heeft Sergio voor ons een ander huisje gezocht waar we later naar toe zijn verhuist.
We hebben een hele dag over gedaan om dit huis schoon te maken en op te pimpen, maar uiteindelijk zijn wij erg blij met het resultaat: hier kunnen wij ons zeker wel 3 maanden vermaken.

De stagedagen
Onze eerste stagedagen zitten er ook op. Wauw wat een bijzondere ervaring.
Wat een groot verschil met Nederland. Hier merken we pas echt hoe ‘luxe’ Nederland wel niet is.
We lopen stage in het streekziekenhuis Dr. L. Mungra in Nickerie. Het ziekenhuis telt ongeveer 100 bedden, verdeeld over een kinderafdeling, vrouwenafdeling, mannenafdeling, verlos-kraamafdeling en een medium-care afdeling.
De werkwijze is totaal anders dan in Nederland: de patiënten worden door de nachtdienst gebaad (gewassen) omdat het overdag te heet is. Als dagdienst begin je met de bedden te soppen en het bed weer op te maken.
De kamers zijn open verbonden met buiten; ramen en deuren staan open dus het is niet gek als er ineens een vogel door de kamer vliegt. Veel dingen worden op een kar vervoerd naar de patiënt; verbandmiddelen om wonden te verzorgen, medicatie etc. Om de vitale functies te meten werken ze hier nog met een ‘oude’ handmatige bloeddruk meter die ook wordt vervoerd op een kar want als deze valt kan het kapot gaan. Temperatuur wordt gemeten met een thermometer onder de oksels en deze wordt met een wattenbolletje met alcohol schoongemaakt en de hartfrequentie wordt met behulp van een zandlopertje geteld.
Niets is hier digitaal dus alles wordt met papier gedaan; röntgenfoto’s worden uitgeprint en voor een lamp gehouden om deze te beoordelen. CT-scan hebben ze sinds 2 maanden daarvoor moest je naar Paramaribo gaan als er een CT-scan gemaakt moest worden. Op het laboratorium werken ze veel met de ‘hand’ daar is bijna geen apparatuur voor. Kortom een bijzondere ervaring voor ons dus.
Verder praten ze het meest gelukkig wel Nederlands. Soms hebben ze andere benamingen waar we later achter komen wat de echte definitie ervan is.
Hier in Suriname is ‘afgegaan’ dus niet van het bed afgegaan/mobiliseren (wat Lilian dacht) maar dat de patiënt ontlasting heeft gehad.

Verder zijn de collega’s erg vriendelijk en is de sfeer erg gemoedelijk. We verblijven tot 5 oktober op de vrouwenafdeling en daarna gaan we stage lopen op de mannenafdeling.

Wij hopen dat jullie een eerste indruk hebben gekregen van ons avontuur. Er gaat zeker meer komen;)..

Een warme groet vanuit Suriname,
Lilian & Febe